De medicorum juribus atque officiis tractatus : Pars prima: sistens disquisitionem historicam de medicorum apud diversas gentes statu atque conditione / auctore Guilielmo Wagner.

  • Wagner, Wilhelm, active 1819.
Date:
1819
Catalogue details

Licence: Public Domain Mark

Credit: De medicorum juribus atque officiis tractatus : Pars prima: sistens disquisitionem historicam de medicorum apud diversas gentes statu atque conditione / auctore Guilielmo Wagner. Source: Wellcome Collection.

    9/24 (page 7)
    medico superbiebat ribmine * *). — Inde clare patet, quam diversi inter se fuerint medici eorumque munera antiquissimis Romanorum temporibus. Quae vero Plinius nobis de medicorum artisque salutaris apud Romanos statu atque conditione refert, rem* certe ultra verum augent, cum concessum probatum- que sit, illum medicis quam maxime fuisse infensum. Iu tamen ex eius scrip¬ tis apparet, Romanorum medicos tum temporis fere omnes Graecos fuisse, neque ullam exstitisse legem, quae ad certam quandam medendi rationem eos adstringeret, aut, si quid in medicina facienda peccassent, poenam ipsis ir¬ rogaret. Hoc 'sane ex illo inprimis apparet loco, ubi: ,,Nulla praeterea, inquit, lex, quae puniat inscitiam capitalem, nullum exemplum vindictae. Discunt periculis nostris, et experimenta per mortes agunt. Medico tantum hominem occidisse impunitas summa est“ **). — Ceterum inferior tantummodo medici¬ nae pars, quae circa sectiones et ustiones faciendas, emplastra et collyria im¬ ponenda etc. occupata fuit, illiberalibus artibus adnumerata esse videtur, quam praecipue servi exercebant libertique: cum ii, qui subtilioribus artibus medi¬ cis operam dabant, tum quoque magis auctoritate valerent, postea vero am¬ plissimis honoribus decorarentur atque variis munirentur privilegiis ***). Iam postquam* in ea, quae medici agebant, accuratius inquirere coe¬ perant, curatio ipsa tanquam operarum locatio considerabatur; quo factum est, ut medicus imperite secans actione vel ex locato vel ex lege Aquilia con¬ veniri posset ****). Cum autem medicina deinde sub imperatoribus magis in *) Nero mori iussis non amplius quam horarum spatium dabat. Ac ne quid morae interveniret, medicos admovebat, qui cunctantes continuo curarent. Ita enim vocabat venas mortis gratia incidere. Vid. Suetonii Nero. c. 3j. **) Histor. natural. XIX. I. **¥) Cf. I. F. Bokelmanni medicus Romanus servus LX. solidis aestimatus. Lugd. Batav. 1671. 12. C. Drelincourti apologia medica, qua depellitur illa calumnia medicos sexcentis annis Roma exulasse. Lugd. Batav. 1672. 12. Conyers Middleton de medicorum apud veteres Romanos degentium conditione. Cantabr. 1726. 8. — Ej. dissertationis defensio contra anonymos. ib. 1727. I. C. Schlaeger de medicorum apud ve¬ teres Romanos conditione. Helmstadii. 1740, 4* G. Bichtcr prisca Roma in medicos suos haud iniqua, Goetting. 1764* 4* *¥¥¥) V. XJlpian. L. 7. §. 8- ad leg. Aquil. (IX. 2.) Cf. L. 9. pr. Ibid. Idem i uri 9 est si medi¬ camento perperam usus fuerit, Sed et qui bene secuerit et dereliquerit curationem securus non erit, sed cul¬ pae reus intelligitur. Catius L. 8* pr- —1 Lex Aquilia vero Pighio auctore (Annal. Rom, p. 33o.) a. u. CDLXXU lata est; inde autem, quod illa civibus tantummodo data est, certum in urbe domicilium haben¬ tibus, prorsus patet, medicos tum quidem iam liberos homines fuisse. §. 6 7. I. ad leg. Aq. (IV, 3.) — Cf. Scuec. de benefic. Lib. 6. cap. 15. Cicero de offic. Lib. I. cap. bp.. Quinctilian declamat. Ed. Burmanni. p. 5o6. Lucian. abdicat. Amst. 1687. P* 724